«Οι καυχώμενοι εν τω σταυρώ του Χριστού»
(Μ. Βασίλειος – Εις τον ΜΔ Ψαλμό)
Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
MΕΡΟΣ Ζ΄
ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ & MΕΡΟΣ Β΄ & MΕΡΟΣ Γ΄ & MΕΡΟΣ Δ΄ & MΕΡΟΣ Ε΄ & MΕΡΟΣ ΣΤ΄
Αναμφίβολα, ένα από τα πιο αξιόλογα πνευματικά κινήματα στο χώρο της Ορθοδοξίας είναι και ο Ανθενωτισμός, που αναπτύχθηκε σε κρίσιμες στιγμές (κινδύνου) του Βυζαντίου. Τότε, μπροστά στον κίνδυνο της προελάσεως των Μωαμεθανών, υπήρχε και ο «ζήλος» του Αυτοκράτορα και της επισήμου εκκλησίας για βοήθεια από την παποσύνη∙ «ηγεσίες κυριευμένες από συμβιβασμούς στα θέματα πίστεως, χωρίς βάθος ψυχής, χωρίς ύψος ορθοδόξου πνεύματος, επιδίωκαν την ένωση. Πίστευαν (παρηγορητικά) σε βοήθεια από την παποσύνη, από τον Πάπα, έναν ατομικό άνθρωπο στην πλήρη αιρετική γνησιότητά του, δυστυχώς!
Η δίψα ορθοδόξου πνεύματος υπήρχε, όμως, στο Βυζαντινό λαό (λαϊκοί, μοναχοί, κληρικοί) και σε προσωπική έκφραση στον ηγέτη του ανθενωτισμού, Άγιο Μάρκο Ευγενικό (1393 - 1449)! Να υπογραμμίσουμε τις θέσεις του Καρόλου Ντίλη, καθηγητού της Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, σχετικά με τα «κίνητρα» των ενωτικών κινήσεων: «οι πνευματικοί αρχηγοί της Χριστιανοσύνης, οι Πάπες, δεν είχαν κι αυτοί παρά μια μονάχα σκέψη, να επωφεληθούν από την αμηχανία και απόγνωση των Βασιλέων (Βυζαντινών αυτοκρατόρων) για να τους επιβάλουν την ένωση με τη Ρώμη και την υποταγή της Ελληνικής Εκκλησίας στην Παποσύνη» (Βλέπε «Βυζαντινές Μορφές», Εκδόσεις Μπεργκαδή, Αθήνα, 1960, τ. Β΄, σ. 369).
1ο Σχόλιο: Ένα μεγάλο πλήθος του Λαού (μοναχοί, κληρικοί, λαϊκοί) δεν είχε (υποστεί) σύγχυση, έλλειψη σταθερού ορθόδοξου προσανατολισμού, αλλοίωση της ευσέβειάς του ή, θα λέγαμε, έκπτωση από την υγιαίνουσα διδασκαλία του Ευαγγελίου από επιρροές της Φραγκιάς.
Η ανθενωτική συνείδησή του ενισχύετο από δύο φοβερές μνήμες, δηλ.:
α) Από την συμφορά «των Σταυροφόρων» επί της Κωνσταντινουπόλεως και β) από την άλωσή της (1204).
Γράφει σχετικά ο Κάρολος Ντίλ:
«Δεν ήταν (ο Λαός) καθόλου ξεγελασμένος όταν έλεγαν, ότι κάτω από τις ανοιχτές εχθροπραξίες, όπως και κάτω από τις ανιδιοτελείς εμφανίσεις της, η Δύση στην ουσία δεν ακολουθούσε πάντα, παρά ένα και τον ίδιο σκοπό∙ τον αφανισμό της Ελληνική Πόλης, της Ελληνική Φυλής και του Ελληνικού ονόματος» (Σελ. 370).
Αυτή η ιστορική πραγματικότητα της αντίδρασης του Λαού και του Αγίου Μάρκου Ευγενικού, είναι ο Ανθενωτισμός. Σήμερα, ο Ελληνικός Λαός δεν έχει τις μαχητικές ικανότητες και την ποιοτική συνείδηση των «Ανθενωτικών», γι’ αυτό και δεν αντιδρά στην αλλόκοτη σύζευξη που προωθεί η παναίρεση του οικουμενισμού σε θέματα Πίστεως. Ο Μοναχισμός, επίσης, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, δεν παρουσιάζει την αγωνιστική δύναμη που παρουσιάζεται στους υποδειγματικούς βίους των παλαιοτέρων Μοναχών, που τους εορτάζουμε (μάλιστα) πανηγυρικά. Οι περισσότερες Ι. Μονές (καθώς και το λαϊκό στοιχείο), στο κέλυφός τους επιδιώκουν ασφάλεια, άνεση και ισορροπία, στο όνομα της ειρήνης, ενότητας∙ ρυτιδωμένης ενότητας, μιας και λείπει η αυθεντική πνευματική αντίσταση της Ορθοδοξίας – αλήθειας έναντι της αιρέσεως. Τα περιστατικά αλλαγής των πνευματικών συνόρων της Ορθοδοξίας πυκνώνουν από τους αιρετικούς οικουμενιστές και οι πολλοί, δυστυχώς, δεν ακούνε τον καλπασμό του καιρού μας! (τέλος σχολίου).
Η θέρμη του ανθενωτισμού δημιούργησε συνειδήσεις νηφάλιες, που οδήγησαν στην ανατροπή α) της πνευματικής συνωμοσίας Φερράρας – Φλωρεντίας και β) στην εθνικοθρησκευτική ενότητα των Ελλήνων στα χρόνια της σκλαβιάς (Τούρκοι - Φράγκοι).
Η συνέχεια είναι η Εθνεγερσία (1821) και η δημιουργία του νεώτερου Ελληνισμού.
Στη σπουδή των ιστορικών αυτών πραγματικοτήτων διαπιστώνουμε και την αντίθεση του ευσεβούς λαού με την «επίσημη» εκκλησία του Βυζαντίου!
Ο ανθενωτισμός, ως εσωτερική κατεργασία των Ελλήνων (Ελληνισμού), δημιούργησε πνευματικές συνειδήσεις Ορθοδόξου πνευματικού βάθους, που απέτρεψε – βοήθησε, ώστε οι Έλληνες να μην τουρκέψουν ή φραγκέψουν στα χρόνια της σκλαβιάς. Εμβληματικές οι μορφές των Νεομαρτύρων.
2ο Σχόλιο: Ξεκινήσαμε (ως αφετηρία) από τους φίλους του Σταυρού («οι καυχώμενοι εν τω Σταυρώ του Χριστού») και με διαδοχικές αφαιρέσεις διατρέχουμε σημαντικές ιστορικές πραγματικότητες παρουσίας του Τιμίου Σταυρού, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο. Μεγίστη η δύναμη και η σημασία του Τιμίου Σταυρού.
Εύστοχα ο Αρχιμ. Ιερόθεος Βλάχος (νυν Επίσκοπος) γράφει: «Ο Τίμιος Σταυρός είναι η ενότης όλων των κόσμων, διότι δι’ αυτού κατατροπούται το μόνον διασπαστικό στοιχείο, η αμαρτία. «Δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Οι σύγχρονοι άνθρωποι, όντες μακρυά από τον Σταυρό, βρίσκονται στην βασανιστική κατάστασι της διαιρέσεως».
Αντιγράψαμε από την παράγραφο – ενότητα «Η ενοποιός δύναμι του Σταυρού», εκ του βιβλίου «ΟΣΜΗ ΓΝΩΣΕΩΣ» του Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου, σελ. 62.
Το πνεύμα που διέπει το νέο «Επισκοπικό σύστημα» ποιμαντικής (Κρήτη, απομάκρυνση Σταυρού από την Αγία Τράπεζα) είναι ακριβώς ποιμαντική διαιρέσεως (βασανιστικής).
Το άρθρο «Αμαρτία και Σταυρός» του Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου, βρίσκεται επί της θετικής (ορθοτομεί) οδού της Ορθόδοξης πνευματικότητας – θεολογίας.
Επειδή το άρθρο αυτό (1985) εκπέμπει Ορθόδοξη ακτινοβολία, θα το παρουσιάσουμε στη συνέχεια της εργασίας μας (τέλος σχολίου).
Μέσα στη σημερινή φλυαρία των οικουμενιστών, επιζητούμε τη λυτρωτική δύναμη της Πατερικής διδαχής, όπως του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού – ενσαρκωτή του ανθενωτισμού.
Ο Άγιος τονίζει:
Α) «Τους αγαπώντας τον Θεόν, ουκ εστιν εν λόγοις ο αγών, αλλ’ εν έργοις γενναίως παρατετάχθαι και πάντα κίνδυνον ετοίμους είναι παθείν υπέρ της ευσεβείας και του μη τη κοινωνία χρανθήναι των αιρετικών. Μετά του καυχήματος ημών, της πίστεως ημών, της καλής κληρονομίας των Πατέρων ημών, τω Θεώ παραστήναι ελπίζομεν και των ημαρτημένων λαβείν την άφεσιν. Άνευ ταύτης, ουκ οίδα ποία δικαιοσύνη της αιωνίου κολάσεως ημάς λυτρώσεται».
Β) Για προφύλαξη από τους Λατίνους, Γραικολατίνους – Λατινόφρονες, τόνισε:
«Φεύγετε αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίας οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμασόν «αυτός γαρ ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ου θαύμα ουν, ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών… Στήκετε κρατούντες τας παραδόσεις, ας παρελάβετε, τας τε εγγράφους και τας αγράφους, ίνα μη τη των αθέσμων πλάνη συναπαχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού» (Βλέπε Σ. Μπιλάλη «Ορθοδοξία και παπισμός», Β΄ τόμος, σελ. 67).
3ο Σχόλιο: Χωρίς Ορθόδοξο φρόνημα δεν υπάρχει Χάρις Θεού∙ χωρίς ορθή πίστη (και αγωνιστική ομολογία) δεν υπάρχει αγιασμός στη προσευχή και στη ζωή της ασκήσεως.
Αδελφοί εν Κυρίω, «Φεύγετε αυτούς (τους οικουμενιστές) και την προς αυτούς κοινωνίαν».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
