Η ΑΡΝΗΣΗ
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ…ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
«ΑΠΟ ΤΗΝ
ΠΟΛΛΗΝ ΑΓΑΠΗΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗΝ ΧΑΡΑΝ»!
«Από που λοιπόν του συνέβη αυτό;
Από την πολλήν αγάπην, από την πολλήν χαράν. Διότι, επειδή απηλλάγη από την
αγωνίαν εκείνην την σχετικήν με την προδοσίαν και είδε τον προδότην, από θάρρος
ωμιλούσε και αγανακτούσεν εναντίον των άλλων, όταν έλεγε «και αν ακόμη όλων η
εμπιστοσύνη κλονισθή, η ιδική μου δεν θα κλονισθή». Το θέμα αυτό ήτο θέμα
ηρεμίας και φιλοτιμίας· διότι και εις το Δείπνον εσκέπτοντο ποιος από αυτούς είναι
ανώτερος· τόσον πολύ τους απησχόλει το πάθος. Δι’ αυτό τον εμπόδισεν, χωρίς να
τον ωθή προς την άρνησιν, μη γένοιτο, αλλά αφήνοντάς τον χωρίς την βοήθειάν Του
και ελέγχων την ανθρωπίνην φύσιν.
Βλέπε λοιπόν πόσον συγκρατημένος είναι μετά από αυτά. Διότι όταν μετά την Ανάστασιν είπεν· «εις αυτόν τι θα συμβή»(Ιω. 21,22) και απεστομώθη, τίποτε δεν ετόλμησε να αντειπή, όπως κάνει εδώ, αλλά εσιώπησεν. Επίσης κατά την Ανάληψιν, όταν ήκουσεν «δεν είναι ιδική σας υπόθεσις να γνωρίζετε τους χρόνους ή τους καιρούς»(Πραξ. 1,7), πάλιν σιωπά και δεν αντιλέγει. Και αργότερα, όταν επάνω εις το δώμα με το όραμα της σινδόνος ήκουσε φωνήν η οποία του έλεγεν· «εκείνα που ο Θεός τα εκαθάρισε, συ μη τα θεωρής ακάθαρτα»(Πραξ. 10,15), χωρίς μάλιστα να γνωρίζη σαφώς τι ακριβώς σημαίνει αυτό που λέγεται, ησυχάζει και δεν φιλονεικεί.
4. Όλα αυτά
δε τα έκαμεν εκείνη η πτώσις. Και πριν με από αυτήν, όλα τα αναθέτει εις τον
εαυτόν του λέγων· «και αν ακόμη όλων η εμπιστοσύνη κλονισθή, η ιδική μου δεν θα
κλονισθή· και αν ακόμη χρειασθή να αποθάνω, δεν θα Σε απαρνηθώ»· έπρεπε να ειπή· ‘εάν θα έχω την ιδικήν Σου συγκατάνευσιν’. Μετά όμως από τα γεγονότα αυτά εντελώς το
αντίθετον· «διατί έχετε προσηλωμένον το βλέμμα σας εις εμάς, ωσάν να τον είχαμεν
κάμει να περιπατή με ιδικήν μας δύναμιν ή ευσέβειαν;»(Πραξ. 3,12). Από εδώ μαθαίνωμεν μίαν μεγάλην αλήθειαν, ότι
δεν αρκεί η προθυμία του ανθρώπου, εάν κανείς δεν έχη την άνωθεν συγκατάνευσιν·
και ότι επίσης τίποτε δεν θα κερδήσωμεν από την άνωθεν συγκατάνευσιν, εάν δεν
υπάρχη προθυμία.
Και τα δύο
αυτά τα δείχνουν ο Ιούδας και ο Πέτρος· διότι εκείνος μεν, αν και εβοθήθη πολύ,
τίποτε δεν ωφελήθη, επειδή δεν ηθέλησεν, ούτε προσέφερεν ό,τι εξηρτάτο από
αυτόν· αυτός όμως, αν και έδειξε προθυμίαν, κατέπεσεν επειδή δεν έτυχε καμμιάς
βοηθείας. Δι’ αυτό παρακαλώ, ούτε να απαναπαύεσθε αναθέτοντες τα πάντα εις τον
Θεόν, ούτε να καταβάλετε προσπάθειαν, νομίζοντες ότι με τους κόπους σας θα
κατορθώσετε τα πάντα.
Διότι ούτε
εξαπλωμένοι να είμαστε θέλει ο Θεός, δι’ αυτό και δεν κάνει τα πάντα Εκείνος·
ούτε υπερόπται, δι’ αυτό δεν μας τα δίνει όλα· αλλά από το καθένα, αφού
κατήργησεν ό,τι βλαβερόν υπήρεν, άφησεν εις ημάς το χρήσιμον. Δι’ αυτό και
άφησε τον κορυφαίον να πέση· και δια να τον κάμη συγκρατημένον και διότι τον
προητοίμαζε δια μεγαλυτέραν αγάπην. Διότι λέγε·
«εκείνος εις τον οποίον εχάρισε τα περισσότερα, θα αγαπήση πιο πολύ»(Λουκ.
7,43).»
ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΟΜΙΛΑ ΠΒ’, Ματθ. 26, 26-35, ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΕΡΓΑ 12, ΠΑΡΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ‘’ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ’’, Σελ. 209-211
