«Γρηγόριε, Γρηγόριε, τί μὲ διώκεις;» Διατί ὁ Μητρ. Περιστερίου ἐπεμβαίνει εἰς τὴν ἁγίαν Πρόθεσιν;
«Ἂς εἴμεθα ἐν ἐπιφυλακῇ. Ζοῦμε εἰς ἡμέρας κατὰ τὰς ὁποίας συντελεῖται μία προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως μέσα εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἐκ μέρους ἐπισκόπων, ἐκ μέρους ἱεροκηρύκων, ἐκ μέρους θεολόγων, ἐκ μέρους ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε οἱ πρῶτοι φύλακες τῆς ἱερᾶς ἡμῶν παρακαταθήκης». (1967*)
Ἀγαπητοί, καθὼς τό «κοινὸ Πάσχα» τῶν Οἰκουμενιστῶν, «κρυφορθοδόξων Οὐνιτῶν» καὶ Παπικῶν μετὰ πασῶν τῶν Προτεσταντικῶν «ἐκκλησιῶν» (τῶν ἐν Κρήτῃ ἀναγνωρισμένων) πλησιάζει ἀπειλητικά, τείνει νὰ παρασύρει μὲ τὴν «οὐρά» του πλῆθος οὐρανοπολιτῶν ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν.
Ὡς «οὐρὰ» ἐννοοῦμε τὴν πανδημικὴ φαγούρα τοῦ Μητρ. Περιστερίου μὲ τὸν Κύριο τῆς Δόξης, τὸν Βασιλέα τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριο τῶν κυριευόντων, τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό… καὶ ὡς «κεντρί»; – Τὸ δυσῶδες διαρχικὸ ἐσχατολογικὸ παραμύθι τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ», μὲ ἀποκλειστικὸ λατρευτικὸ «κέντρο» τὸν Χριστὸ τῶν ἐσχάτων (ποὺ δὲν βρίσκεται στὴν ἱστορία, ἀλλὰ Ἀναστημένος καὶ ἐγκλωβισμένος στὴ Βασιλεία).
(...)
1. Η ΑΓΙΑ ΠΡΟΘΕΣΙΣ
Ἀδελφοί, εἶναι γνωστὸ ὅτι «Στὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ Ἱεροῦ ὑπάρχει ἡ Πρόθεση ἢ Προσκομιδή, δηλαδὴ μία κόγχη ἢ ἕνα μαρμάρινο ἢ ξύλινο τραπέζι ποὺ χρησιμεύει γιὰ τὴν προετοιμασία τῶν Τιμίων Δώρων γιὰ τὴ Θεία Εὐχαριστία.». «Ἐκεῖ (λοιπὸν) ὁ Ἱερέας προετοιμάζει τὰ “Τίμια Δῶρα”, τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο… ποὺ μὲ τὸν καθαγιασμὸ θὰ μεταβληθοῦν σὲ “Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ”.». Ἐπίσης γνωρίζουμε, ὅτι: «Στὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία αὐτὴ ἡ διαδικασία δὲν ὑπάρχει». [3], ἀλλὰ καὶ ὅτι οἱ Προτεστάντες δὲν τὰ πάνε καλά, ἐννοεῖται μὲ τὶς ἅγιες καὶ ἱερὲς Εἰκόνες… Ἰδού,
2. ΚΑΙ «ΑΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ» ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
«Ἀπὸ ποῦ ξεκινᾶ ἡ θεία Λειτουργία; Ὅταν ὁ κόσμος, οἱ ἄνθρωποι μᾶς φέρνουν τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί; Ἀπὸ τὴν Πρόθεση.
Καὶ τί λέμε; «Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ, εὐτρεπίζου Εὐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ σπηλαίῳ…», κτλ. Λοιπὸν «νὰ ‘το» τὸ σπήλαιο, ἐδῶ ἔχουμε σπηλιὰ καὶ βάζουμε τὴν Εἰκόνα τῆς Γέννησης, δὲν βάζουμε τὸν Χριστὸ Πάσχοντα ἀπὸ δυτικοεπηρεασμό, ἀπὸ Προτεσταντικὸ καὶ Ρωμαιοκαθολικὸ ἐπηρεασμό.». (Ὁ νοῶν νοείτω).
Καὶ συνεχίζει: «Δὲν βάζουμε! Ὁ Μητροπολιτικός μας Ναὸς ἔχει τὸν Χριστὸ πάσχοντα. Τί δουλειὰ ἔχει ὁ Χριστὸς πάσχοντας ἐδῶ; Ξέρετε τὴν, συγγνώμη, νὰ πῶ βαριὰ κουβέντα; Τὴν σχιζοφρένεια ποὺ μᾶς διακρίνει (ἀκούγονται φωνὲς διαμαρτυρίας). Μὰ δὲν τὸ βλέπουμε ἐδῶ, ποιὰ ἄκρα ταπείνωση. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς γεννιέται· ἐδῶ πέρα. Ὅταν λέμε “Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ·”, λέμε Βηθλεέμ! Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει γεννηθεῖ ἀκόμα. Γιὰ ποιὰ «ἄκρα ταπείνωση» μοῦ μιλᾶτε· ἐδῶ τὰ γεγονότα ποὺ ἔχουμε, μέσα ἐδῶ, (δηλαδὴ) ὅ,τι ζοῦμε μέσα στὶς Ἀκολουθίες· εἶναι τῆς ἱστορίας. Ὡραῖα (σᾶς ἐρωτῶ)· Ἄκρα ταπείνωσις, ὁ Χριστὸς ἀπὸ ποῦ ἦρθε, μὲ ἀλεξίπτωτο; Καὶ ξαφνικὰ ἦταν ἐκεῖ· ἔτσι ταπεινωμένος; Σκεφτεῖτε το. Παράκληση θερμή. «Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ, εὐτρεπίζου Εὐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου·». Σωστὰ δὲν τὸ λέω;».
[Σχόλιο: «Ποιὰ σχέση πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας συνήγορος τοῦ ψεύδους;». (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς) [ΕΠΕ 3, 608].
3. «ΟΙ ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ» ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
«Οἱ Πατέρες λένε ὅτι κατὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου ἐσκοτίσθηκε ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Ἐσκοτίσθη ὁ νοῦς τοῦ Ἀδάμ. Δὲν ἀσχολοῦνται οἱ Πατέρες μὲ τὸν Ἀδὰμ ὡς Ἀδάμ, ἀλλά μὲ τὸν νοῦν τοῦ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος Ἀδὰμ ἀρρώστησε, ἐπειδὴ ἐσκοτίσθηκε ὁ νοῦς του. Οἱ Πατέρες μιλᾶνε γιὰ ἀσύνετον νοῦν. Παντοῦ στὴν Πατερικὴ γραμματεία τὸ θέμα τῆς πτώσεως εἶναι ὁ σκοτασμὸς τοῦ νοὸς τοῦ ἀνθρώπου» (π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ) [4].
Ἀγαπητοί, ἔχοντας κατὰ νοῦ ὅλα τὰ παραπάνω· μὰ πιὸ πάνω τὰ «ἀπίστευτα» οἰκουμενιστικὰ πιστεύματα τοῦ μεταπατερικοῦ Μητρ. Περιστερίου ποὺ σαφῶς, σαφέστατα ἀποκαλύπτουν τὶς «ἀγαθὲς προθέσεις» του… τὶς τόσο παθιασμένες καὶ ἐνάντιες, πρὸς τὸν «παθόντα, καὶ ταφέντα» Κύριό μας, τὸν «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν» πρὸς Αὐτὸν ποὺ ὁ Ἡσαΐας (ἂν καὶ ἔζησε 800 χρόνια πρὶν γεννηθεῖ ὁ Χριστὸς) βλέπει «Μέσα εἰς τὴν (ΑΚΡΑ) ταπείνωσιν καὶ τὸν ἐξευτελισμόν». «Τὸν εἴδομεν (λέγει) καὶ δὲν εἶχε πρόσωπον ἐμφανίσιμον, οὔτε κάλλος. Ἀλλὰ τὸ πρόσωπόν του [ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ] ἦτο καταφρονημένον, χωρὶς τιμὴν καὶ δόξαν.» (Ἡσ. 53, 1-3)· Ἀπαντοῦμε…
ΣΤΑ «ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ» ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ… ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΤΑΜΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»:
«ΥΠΟΤ. Ἐπείπερ ὁ λόγος ἡμῖν περὶ Θείας Λειτουργίας, ἑρμήνευσόν μου τί δηλοῦσι τὰ σημεῖα καὶ σύμβολα, ὅπου βλέπομεν ἐν αὐτῇ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 17
Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας
[«Ἀπὸ ποῦ ξεκινᾶ ἡ θεία Λειτουργία;» (Ὁ Μητρ. Περιστερίου Γρηγόριος)]
ΓΕΡ. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι μία ἀνάμνησις ὅλου τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τῆς Θείας αὐτοῦ Γεννήσεως ἕως τῆς Ἀναλήψεως καὶ τῆς καθέδρας αὐτοῦ ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός. Αὐτὰ ὅλα τὰ παρασταίνει ἡ Λειτουργία εἰς τὰς αἰσθήσεις τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας μὲ ὑλικὰ σημεῖα καὶ ὁρατὰ, διὰ νὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς τὰ ἄυλα καὶ οὐράνια· καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι εὔκολον νὰ μεταχειρισθῆ τόσα ὑλικὰ πράγματα, ὅσα ἦσαν τὰ ἔργα καὶ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, σμίγει εἰς ἕν καὶ τὸ αὐτὸ πρᾶγμα πολλὰ σημαινόμενα, κατὰ διαφόρους καιροὺς καὶ τόπους καὶ λόγους, ὡς τὸ Κάλυμμα τοῦ Ποτηρίου πότε σημαίνει ἕν Μυστήριον, καὶ πότε ἄλλο, ὡς ρηθήσεται.
[«Ἀπὸ ποῦ ξεκινᾶ ἡ θεία Λειτουργία; Ὅταν ὁ κόσμος, οἱ ἄνθρωποι μᾶς φέρνουν τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί;». Ὁ Μητρ. Περιστερίου Γρηγόριος ἀπαντᾶ: Ἀπὸ τὴν Πρόθεση»].
ΓΕΡ. Φέρεται πρῶτον ἡ Προσφορὰ εἰς τὴν Ἐκκλησία, ἥτις σημαίνει τὴν Μαρίαν Παρθένον, φερθεῖσαν ὑπὸ τῶν γονέων της εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποίαν ὁ Ἱερεὺς μιμούμενος τὸν Ζαχαρίαν, τὴν θέτει εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν, ἕως ὅτου νὰ ἐνδυθῆ καὶ νὰ γίνη ἕτοιμος διὰ τὴν Προσκομιδήν, διὰ τοὺς χρόνους ὁπού διέτριψεν ἡ Παρθένος εἰς τὸν Ναόν·ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ἱερεὺς τὴν σηκώνει, καὶ τὴν φέρνει εἰς τὴν πρόθεσιν, καὶ σημαίνει τὸν δρόμον ὁπού ἔκαμεν ἡ Παρθένος Μαρία μὲ τὸν Ἰωσὴφ ἕως τὴν Βηθλεὲμ διὰ τὴν ἀπογραφήν· καὶ ἐκεῖ οὖσα ἡ Παρθένος ἔγγυος (διότι καὶ ἡ Προσφορὰ εἶναι τυπωμένη μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ,) ἐγέννησε τὸν Χριστὸν εἰς τὸ Σπήλαιον, τοῦ ὁποίου σπηλαίου τὸ κοῖλον σημαίνει καὶ ἡ Πρόθεσις· «τότε τὸ παιδίον Ἰησοῦν ἔθηκεν ἐν τῇ φάτνῃ·» καὶ εἶναι τὸ Δισκάριον· τὰ δὲ Καλύμματα δηλοῦσι τὰ Σπάργανα· ὁ δὲ Ἀστερίσκος δηλοῖ τὸν φανέντα Ἀστέρα· τὸ δὲ Θυμιατήριον καὶ τὰ θυμιάματα δηλοῦσι τὰ Δῶρα τῶν Μάγων.
[Λοιπὸν «νὰ ’το» τὸ σπήλαιο, ἐδῶ ἔχουμε σπηλιὰ καὶ βάζουμε τὴν Εἰκόνα τῆς Γέννησης, δὲν βάζουμε τὸν Χριστὸ Πάσχοντα… συγγνώμη, νὰ πῶ βαριὰ κουβέντα; Τὴν σχιζοφρένεια πού μᾶς διακρίνει… Μὰ δὲν τὸ βλέπουμε ἐδῶ; Ποιὰ ἄκρα ταπείνωση; Ἐδῶ ὁ Χριστὸς γεννιέται· ἐδῶ πέρα.]
ΓΕΡ. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἡσαΐας λέγει· «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, καὶ τὰ ἑξῆς, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ·» τὸ ὁποῖον σημαίνει τὸν Σταυρόν, μὲ τὸν ὁποῖον ἐνίκησε τὸν ἐχθρόν, καὶ ἐβασίλευσε διὰ παντός· καὶ ἐπειδὴ ὁ αὐτὸς Χριστὸς λέγει· «οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν λύτρον ἀντὶ πολλῶν·» διὰ τοῦτο σμίγει ἐν τῷ ἰδίῳ καιρῷ ἡ Ἐκκλησία τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν θάνατον· μάλιστα ὅταν γεννᾶ αὐτὸν ἐκ τῆς Παρθένου, μὲ τὴν Λόγχην ἐβγάζει λέγουσα, «ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη·» καὶ τὰ ἑξῆς. Κεντᾶ καὶ ἐν δεξιοῖς τὴν πλευρὰν τοῦ αὐτοῦ ἀμνοῦ τοῦ Χριστοῦ· καὶ ἐπειδὴ ἐκ τῆς πλευρᾶς του ἐβγῆκεν αἷμα καὶ ὕδωρ, καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης παρὼν εἶδε, καὶ λαβών τὸ ἀγγεῖον μὲ τὸ ὁποῖον ἔφερον τὴν χολὴν καὶ τὸ ὄξος καὶ τὸν ἐπότισαν, μέσα εἰς αὐτὸ ἐδέχθη τὸ αἷμα καὶ ὕδωρ, (ὡς τινές φασι νὰ σώζονται ταῦτα μέχρι σήμερον) διὰ τοῦτο εἰς τὸν τύπον τοῦ Ἀγγείου ἐκείνου ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸ Ποτήριον, ἐν ᾧ κατ’ ἀρχὰς ἐκχέει τὸν οἶνον καὶ τὸ ὕδωρ· ἀλλ’ ἀφ’ οὗ ἁγιασθοῦν αὐτὰ μετὰ τὴν Μεταβολήν, γίνεται τύπος τὸ Ποτήριον ἐκείνου τοῦ Ποτηρίου, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ Χριστὸς παρέδωκε στοὺς Ἀποστόλους τὸ αἷμα αὐτοῦ· καὶ κατὰ τὰ δύο αὐτὰ Μυστήρια τῆς Γεννήσεως καὶ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται ἡ Πρόθεσις, τύπος τοῦ Σπηλαίου διὰ τὴν Γέννησιν, καὶ τοῦ Γολγοθᾶ διὰ τὴν Σταύρωσιν· καὶ τὰ Καλύμματα ὁμοίως διὰ τὴν Γέννησιν δηλοῦσι τὰ σπάργανα, καὶ διὰ τὴν Σταύρωσιν καὶ ἐνταφιασμὸν τὴν καινήν Σινδόνα καὶ τὸ Σουδάριον δηλοῦσι·
[Ὅταν λέμε “Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ·”, λέμε Βηθλεέμ! Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει γεννηθεῖ ἀκόμα. Γιὰ ποιὰ «ἄκρα ταπείνωση» μοῦ μιλᾶτε· ἐδῶ τὰ γεγονότα ποὺ ἔχουμε, μέσα ἐδῶ, (δηλαδὴ) ὅ,τι ζοῦμε μέσα στὶς Ἀκολουθίες· εἶναι τῆς ἱστορίας. Ὡραῖα (σᾶς ἐρωτῶ)· Ἄκρα ταπείνωσις, ὁ Χριστὸς ἀπὸ ποῦ ἦλθε, μὲ ἀλεξίπτωτο; Καὶ ξαφνικὰ ἦταν ἐκεῖ· ἔτσι ταπεινωμένος; Σκεφτεῖτε το. Παράκληση θερμή].
ΓΕΡ. καὶ ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς παρακάλεσε τὸν Πατέρα του, καὶ εἶπεν· «ὅπου αὐτὸς εἶναι, νὰ εἶναι καὶ οἱ ὑπηρέται του·διὰ τοῦτο γύρωθεν θέτονται τὰ Τάγματα τῶν Ἁγίων».
[ΜΗΤΡ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ: «Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι στὴν ἱστορία, ὁ Χριστὸς εἶναι στὴ Βασιλεία, ἐκεῖ ποὺ τὸν εἶδε ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος… Αὐτὸ θέλω τώρα νὰ καταλάβουμε, γιατί ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα τὸ μεγάλο…ὁπότε ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστὸς [ἐκεῖ] εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία Του…].
«1ο Σχόλιο: Ναί, «ἅγιε» Μητρ. Περιστερίου· Λειτουργιομάχε καὶ Λειτουργιοσχίστη. Ναί, «Ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστὸς [ἐκεῖ] εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία Του», ἀλλὰ καὶ ὅπου βρίσκεται ἡ Στρατευόμενη Ἐκκλησία Του (καὶ ἡ θριαμβεύουσα μαζί), ἐκεῖ ΕΙΝΑΙ καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὡς Θεάνθρωπος. «Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις τοπικὴ γέγονε…»!».
ΓΕΡ. (…διά τοῦτο γύρωθεν θέτονται τὰ Τάγματα τῶν Ἁγίων.) Πρῶτον ἡ Παρθένος παρίσταται εἰς τὰ δεξιά του, καὶ ὕστερον ἡ μερὶς τοῦ Προδρόμου καὶ καθεξῆς, Ἀποστόλων, Προφητῶν, Μαρτύρων, Διδασκάλων εἰς σχῆμα Τριαδικόν, καθὼς παραστέκονται ἔμπροσθέν του καὶ τὰ Τάγματα τῶν Ἀγγέλων ἐν Οὐρανοῖς· ἐπειδὴ ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερουργία «εἶναι μίμησις τῆς οὐρανίου Ἱεραρχίας», ὡς λέγει ὁ ἱερεὺς Διονύσιος. Κάτω ἀπὸ αὐτάς τὰς Μερίδας θέτομεν τὰς Μερίδας τῶν ζώντων καὶ κεκοιμημένων, οὕς θέλομεν μνημονεύοντες».
«2ο Σχόλιο: ΑΝ καὶ ὁ Μητρ. Περιστερίου Γρηγόριος βλέπει μόνο τὸ «Σπήλαιο» καὶ ἐν αὐτῷ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ… ὁ συγγραφέας Ἐπίσκοπος τοῦ ἐν λόγῳ Βιβλίου βλέπει τὴν ἁγία Πρόθεση καὶ ὡς «τὸν Θρόνον τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ», καὶ ἐπιπλέον ὡς «τὸν Θρόνον τῆς Χάριτός του»! Ὁ Περιστερίου ποὺ ἀγνοεῖ ἢ ἀποσιωπᾶ τὰ τῆς Πρόθεσης γενόμενα… προχωρᾶ βιαστικὰ στὴν «Μεγάλη Εἴσοδο»… προκειμένου νὰ φτάσει μπροστὰ στὴν Ὡραία Πύλη καὶ στὴν «ἱστορικὴ» πρὸ 2000 ἐτῶν Σταύρωση! Τὰ παρακάτω λόγια τοῦ Μητρ. Περιστερίου – ἀπὸ τὴν ἴδια «Πηγὴ» Βίντεο – κρίνονται ἀναγκαῖα καθὼς ἀποκαλύπτουν τὸν τελικὸ σκοπό του ποὺ εἶναι ἡ παντελὴς ἀπουσία τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἄκρα Ταπεινωμένου Χριστοῦ.
ΜΗΤΡ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ: «Λοιπόν, κάνουμε τὴν Μεγάλη εἴσοδο. Προσέξτε τώρα. Ὁ Χριστὸς ἔχει γεννηθεῖ, οἱ Εὐχές· ἅμα θέλετε νὰ κάνουμε ἕνα Λειτουργικὸ σεμινάριο, γιὰ νὰ δοῦμε ὅλα τὰ στοιχεῖα βῆμα-βῆμα, ἕνα-ἕνα.
Στὴ Μεγάλη εἴσοδο ξεκινᾶμε… καὶ ἐρχόμαστε… περνᾶμε τὴν Ὡραία Πύλη, καὶ ἐρχόμαστε καὶ ἐναποθέτουμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, αὐτὰ ποὺ ἐπιλέξαμε καὶ ποὺ διαβάσαμε, ποὺ ξεχωρίσαμε ἀπὸ τὸ Πρόσφορο καὶ τὸ κρασὶ ποὺ μᾶς προσφέρθηκε καὶ τὰ ἐναποθέτουμε στὴν Ἁγία Τράπεζα. Εἴμαστε στὴ Μεγάλη εἴσοδο. Ἡ Μεγάλη εἴσοδος ξεκινάει ἀπὸ τὴ Βηθλεέμ, περνάει ἀπὸ τὴν Σταύρωση· νὰ ‘τη ἡ Σταύρωση, πάνω ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ (πάνω ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη, στὴν κορυφὴ τοῦ Τέμπλου). …Ἡ Ἐκκλησία τὰ τοποθέτησε ἱεραρχικὰ τὰ γεγονότα, ἱστορικά, ἕνα-ἕνα. Δηλαδή, Γέννεση· ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν ἱστορία· πλησιάζει ὁ Χριστός, φτάνουμε ἐδῶ κάτω (ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη), ποὺ ἔχουμε πάνω τὴν εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ποὺ ἔχει τελέσει τὸ Μυστήριο (ἐνν. ὁ Χριστὸς πρὶν 2000 χρόνια)· σταυρώνεται, νὰ ’τη ἡ Σταύρωση (πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Μ. Δείπνου), καὶ στὴ συνέχεια περνάει «ἐδῶ» (ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος, στὴν Βασιλεία), καὶ ἐμεῖς καλύπτουμε μὲ τὸν ἀέρα ποὺ ἐσεῖς βλέπετε. «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελών·», τὸν πῆρε τὸν Χριστό, τὸν κατέβασε ἀπὸ τὸν Σταυρό, «σινδόνι καθαρᾷ εἰλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ, κηδεύσας, ἀπέθετο.». Τὸν βάλαμε «ἐδῶ» τὸν Χριστό, πάνω· ἔχει ἤδη ἀποκαθηλωθεῖ ὁ Χριστός· Τὸν βάλαμε πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ Τὸν ἐνταφιάσαμε. Καὶ μετὰ ἀρχίζει ἡ Ἁγία Ἀναφορά»»].
Ἰδοὺ μία ἀκόμη σύντομη ἀπάντηση (ἀπὸ τὸν «ΤΑΜΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ») στὰ ἐν λόγῳ «Βαβὲλ» λειτουργικὰ σκευάσματα τοῦ Μητρ. Περιστερίου.
(Μετὰ τὰ Ἀντίφωνα, …μετὰ τὸν Τρισάγιο Ὕμνο, …μετὰ τὴν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου καὶ τὴν εἰς τὸ σύνθρονο στάση του, μετὰ τὴν πανηγυρικὴ Φήμη του…)
«Μετὰ τὰς προσευχάς ἐρχόμεθα εἰς τὸ Μυστήριον τοῦ Σταυροῦ, καὶ εὑρίσκοντες τὸν Χριστὸν ἐν τῇ Προθέσει ἐσταυρωμένον, καθὼς εἰς τὸν Γολγοθᾶ, θυμιῶμεν τὸ Ἱερατεῖον, δηλαδὴ ὁ Ἀρχιερεύς, πρὸς εὐχαριστίαν τῆς τοσαύτης δωρεᾶς καὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, λέγων τό, «Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου» καὶ τὰ ἑξῆς, ἕως τοῦ «Ἀγάθυνον Κύριε» τὸ δὲ λοιπὸν λέγει ἀφ’ οὗ θέση τὰ Δῶρα ἐν τῇ ἁγίᾳ Τραπέζῃ· καὶ ΑΣΚΕΠΗΣ τὴν κεφαλὴν λαμβάνει ΕΝ ΠΡΟΘΕΣΕΙ μερίδας τῶν Βασιλέων, Ἀρχιερέων, τοῦ λαοῦ, καὶ ὅν κατ’ ὄνομα θέλει, καὶ ΑΣΚΕΠΗΣ ΜΕΝΕΙ ἕως ὅτου δεχθῆ τὰ Ἅγια. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀρχιερεὺς φέρει τὸν τύπον τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἰσοδεύει αὐτὸς μὲ τὰ Ἅγια, ἀλλὰ τὰ δίδει τῷ Ἱερεῖ καὶ Διακόνῳ, οἱ ὁποῖοι δηλοῦσι τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸν Νικόδημον» [Σελ. 46]».
> Ἡ ἁγία Πρόθεση ὡς «Θρόνος τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ», καὶ ἐπιπλέον ὡς «Θρόνος τῆς Χάριτός του»!
(Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας)
ΓΕΡ. Ἀλλ’ ἐνθυμηθέντες ὅτι ὁ Χριστὸς θέλει ἔλθη Κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν, κατὰ τὸ ὁποῖον ἡ Πρόθεσις δηλοῖ τὸν Θρόνον τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸν Θρόνον τῆς Χάριτός του, εἰς τὸν ὁποῖον Θρόνον τῆς χάριτός του τώρα παριστάμεθα καὶ ζητοῦμεν τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἰς δὲ τὸν μέλλοντα Θρόνον τῆς Βασιλείας του παριστάμεθα, ὡς λόγον ἀποδώσαντες τῶν πεπραγμένων ἡμῖν, τούτων τῶν τεσσάρων τῶν ὁποίων κάμνομεν ἀνάμνησιν εἰς τὴν Πρόθεσιν, δηλαδὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Πάθους, τοῦ Θρόνου τῆς Χάριτος, καὶ τοῦ Θρόνου τῆς Κρίσεως, ἀφήνοντες τὰ ἄλλα εἰς τοὺς ἰδίους τῶν καιρῶν καὶ τόπους, γυρίζομεν εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποίαν λαμβάνει τὴν μέθοδον καὶ ἀρχὴν ἡ Θεία Λειτουργία μὲ τέτοιον τρόπο.
Πρῶτον ὁ Ἱερεὺς θυμιάζων τὴν Ἁγίαν Πρόθεσιν καὶ ὅλον τὸ Θυσιαστήριον, εὐχαριστεῖ τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οὕτως εὐδοκήσαντι, ὕστερον δὲ ἀναπέμπει τῇ φιλανθρωπίᾳ αὐτοῦ τὴν δόξαν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν εἰς τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ Ἄγγελοι ἀνέπεμψαν, τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ», καὶ τὰ ἑξῆς, μυστικῶς, διότι καὶ οἱ Ἄγγελοι εἰς μόνους τούς ποιμένας κατ’ ἰδίαν ἐφανέρωσαν· κλείει τὰς κάτω θύρας, τὸ δὲ ἄνω καταπέτασμα ἀνοικτὸν ἀφήνει, διὰ νὰ δείξη, ὅτι ὁ κάτω κόσμος καὶ ὁ ὄχλος δὲν ἐγνώρισαν τότε κατ’ ἀρχὰς τοῦ Χριστοῦ τὴν Γέννησιν, ἀλλὰ μόνον οἱ ὑψηλοὶ καὶ θεοειδεῖς, ὡς οἱ Προφῆται, Πατριάρχαι, ἡ Παρθένος Μαρία, ὁ Ἰωσήφ, οἱ Ποιμένες, οἱ Μάγοι. Καὶ τότε λέγει τὸ [«Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία…»!], «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος·», ἐπειδὴ καὶ διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν παθῶν του, ἀλλὰ καὶ μεσιτείᾳ πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τὰς ἁμαρτίας μας»…
ΥΠΟΤ. Βαβαί, ἅγιε Γέρον, ἐγὼ ἐνόμιζα τὰ ἐν τῇ Λειτουργίᾳ ταῦτα σύμβολα, ὅτι εἶναι διὰ μίαν μεγαλοπρέπειαν, καὶ Τζεριμόνιαν κοινῶς εἰπεῖν, καὶ τώρα ἔγνων, ὅτι σημεῖα εἶναι μεγάλων Μυστηρίων.» [5].
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
> «Πᾶνε πρὸς ἕνωσι Ποτηρίου!
Δὲν ξέρουμε τί μπορεῖ νὰ συμβῆ, διότι ἐγὼ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι, ὅσο μπόρεσα κράτησα.
Μοῦ ’λεγε ἕνας θεολόγος, ὁ ὁποῖος ξέρει πολλὲς γλῶσσες καὶ ἔχει πάει στὸ ἐξωτερικὸ καὶ εἶδε τὸν πάπα, αὐτὸν ποὺ ἀπέθανε. «Ἐκεῖ πέρα στὴν Ἑλλάδα», τοῦ εἶπε, «εἶνε ἕνας δεσπότης, ἕνας δεσπότης Φλωρίνης, Αὐγουστῖνο τὸν λένε. Αὐτὸς μᾶς κάνει μεγάλη ζημιά, δὲν μᾶς ἀφήνει αὐτός… Τί εἶνε αὐτός; Ποιὸς εἶνε;». Ζητοῦσε πληροφορίες δηλαδή. …Ἀλλὰ ἡ κίνησίς μας ὅμως, παρ’ ὅλη τὴν ἁμαρτωλότητα τῶν μελῶν της εἶνε ὀρθόδοξος κίνησις. Ὀρθοδόξως σκεπτόμεθα, ὀρθοδόξως προσπαθοῦμε νὰ ζήσουμε, καὶ τὴν κρατοῦμε αὐτὴ τὴν ὀρθοδοξία καὶ προτιμοῦμε νὰ ἀποθάνουμε, παρὰ νὰ προδώσομε τὴν Πίστι μας. Ὀρθοδοξία ἢ θάνατος.Δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνη. Δὲν ξέρουμε πῶς θὰ ἐξελιχθοῦνε τὰ πράγματα. Διότι αὐτοὶ πᾶνε πρὸς τὴν ἕνωσιν. Ἕνωσι ποτηρίου. Ὄχι ἁπλῶς νὰ ποῦμε καλημέρα καὶ καλησπέρα μὲ τὸν καθολικό, μὲ τὸ φράγκο… Ἀλλὰ τὸ νὰ ἑνωθοῦμε πλέον μυστηριακῶς καὶ νὰ πίνουμε ἐκ τοῦ αὐτοῦ ποτηρίου καὶ νὰ τρώγωμεν τὸν ἴδιο ἄρτο. Αὐτὸ εἶνε μία μεγάλη προδοσία Ὀρθοδοξίας καὶ τότε πλέον ὑπάρχει 100% λόγος νὰ «μισῶ ἐκκλησίαν πονηρευμομένων». Τώρα ὅμως (=Φλώρινα 1978) πρέπει νὰ προσέξωμε νὰ ἀνήκωμε εἰς τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καὶ νὰ ἔχωμε τὸν σεβασμὸ πρὸς τοὺς λειτουργούς της.» (π. Αὐγουστῖνος / ἱεραποστολικὴ συγκέντρωσι στὴν «Ἀγάπη» Φλωρίνης 1978) [6].
> «Εἶναι ἡ καρδία τῆς καρδίας τῆς Ὀρθοδοξίας· ἡ Θεία Λειτουργία!» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος)
«Καὶ λέγει ἕνας σοφὸς σύγχρονος ὀρθόδοξος θεολόγος ὅτι: Ἐὰν καταφέρουν οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως νὰ καταστρέψουν ὅ,τι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ καταστρέψουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μόνο ἐὰν διατηρηθεῖ ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως ἔχει εἶναι αὐτός, ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἱκανὸς νὰ συγκρατήσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σὲ καιροὺς καλύτερους, ὅταν ἔλθει (καιρὸς) ποὺ θὰ ἔχουν πλέον ἐξαφανισθεῖ οἱ ἐχθροί, νὰ ἀποδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία. Σᾶς τὸ λέγω, γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖτε τί σημαίνει Θεία Λειτουργία. Εἶναι ἡ καρδία τῆς καρδίας τῆς Ὀρθοδοξίας· ἡ Θεία Λειτουργία. Γι’ αὐτὸ κάθε παραποίησης, κάθε κακοποίηση μέσα στὸ χῶρο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἕνα αὐτόχρημα ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτὸ ἂν δεῖτε, καὶ θὰ τὸ δεῖτε, νὰ ἐπιχειροῦν βέβηλα χέρια νὰ ἀλλάζουν τὸν τύπον τῆς Θείας Λατρείας, νὰ ἀντιδράσετε. Τὸ λέγω ν’ ἀντιδράσετε, γιατί πολλὰ ἀλλάζουν σιγὰ-σιγὰ, ἀλλὰ δὲν ἀντιδροῦμε»[7].
«Ἂς εἴμεθα ἐν ἐπιφυλακῇ»!
(† π. Αὐγουστῖνος, ὁ Ἀκρίτας)
Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ, Πτολεμαΐδα 9/ 2/2025,
Σημειώσεις:
(*) «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», ΦΛΩΡΙΝΑ 2007 (Ὁμιλία σὲ νέους, 6 Φεβρουαρίου πρὸ τοῦ 1967).
[1] youtube.com [2] «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΕΡΓΑ 9, ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ‘’ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ’’, Σελ. 73 – 75 [3] el.orthodoxwiki.org. [4] orthodoxoiorizontes.gr [5] «ΤΑΜΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, Ἔκδοσις ἑβδόμη, ΕΚΔΟΣΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, Σελ. 41-51 [6] «ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Ἀνδρονίκη Π. Καπλάνογλου, ΦΛΩΡΙΝΑ 2007, Σελ. 54 [7] arnion.gr
