Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ
[...]
3. Οἱ διαστρεβλωμένες καὶ κακοποιημένες ἀλήθειες.
α) Ἐκκλησία δὲν εἶναι οἱ ἐπίσκοποι, ἀλλὰ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν. Ἡ πλάνη τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ.
Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα κάποιες ἀπὸ τὶς κακοποιημένες ἀλήθειες ποὺ προσπαθοῦν νὰ περάσουν καὶ νὰ ἐμπεδώσουν στοὺς κατὰ πλειονότητα ἀκατήχητους πιστοὺς οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι καὶ ἐν προκειμένῳ ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης. Γιὰ νὰ μένουν ἀνενόχλητοι καὶ ἀνεξέλεγκτοι στὴ διαστροφὴ καὶ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, τρομοκρατοῦν τοὺς πιστοὺς μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι πρέπει νὰ ὑπακούουν ἀδιάκριτα καὶ ἀπροϋπόθετα στοὺς ἐπισκόπους καὶ στὶς συνόδους ποὺ αὐτοὶ συγκροτοῦν, διότι, ἂν δὲν τὸ πράξουν αὐτό, θὰ βρεθοῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ θὰ χάσουν τὴν σωτηρία τους. Τὴν Ἐκκλησία ὅμως ἆραγε τὴν ἐκφράζουν πάντοτε μόνον οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ σύνοδοι ποὺ αὐτοὶ συγκροτοῦν; Ταυτίζονται οἱ ἐπίσκοποι μὲ τὴν Ἐκκλησία; Οἱ ἑκάστοτε διοικοῦντες τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Δὲν εἶναι καὶ οἱ ἐπίσκοποι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὅλοι οἱ πιστοί, μὲ ἁπλῆ διαφοροποίηση στὸ λειτούργημα, στὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης;Εἶναι ἀλάθητοι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ σύνοδοι, γιὰ νὰ ἀξιώνουν ἀπόλυτη καὶ ἀπροϋπόθετη ὑπακοή; Μήπως ὀφείλουν καὶ οἱ ἐπίσκοποι ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν καὶ περιλαμβάνει ζῶντες καὶ κεκοιμημένους καὶ ἔχει ὡς μόνη κεφαλὴ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι τοὺς ἐπισκόπους; Μήπως οἱ πιστοὶ ὀφείλουν ὑπακοὴ μόνον σὲ ἐκείνους τοὺς ἐπισκόπους ποὺ κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ διδάσκουν ὅσα διὰ τῶν αἰώνων διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, καὶ δὲν τὰ διαστρέφουν οὔτε τὰ κακοποιοῦν;
Ἀπάντηση σύντομη στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ θὰ δώσουμε μὲ βάση τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ συνέχεια θὰ δείξουμε τὴν σχετικὴ διαστρεβλωμένη θέση τοῦ μητροπολίτη τῆς Φλώρινας, χωρὶς βέβαια νὰ κουράσουμε μὲ ἐκτενεῖς ἀναλύσεις. Συμφωνοῦν ὅλα τὰ ἐγχειρίδια Ὀρθόδοξης Δογματικῆς ὅτι, μολονότι δὲν ὑπάρχει ἕνας ὁρισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ ὅσα λέγουν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας προκύπτουν τὰ ἑξῆς: Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ σύνολο ὅλων ὅσοι ὀρθοδόξως πιστεύουν στὸν Χριστὸ ὡς Θεὸ καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου καὶ εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὴν ἴδια ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὰ ἴδια μυστήρια σὲ ἕνα σῶμα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν ἀποτελεῖ οὔτε ὁ κλῆρος μόνος, οὔτε ὁ λαός, ἀλλὰ κλῆρος καὶ λαὸς μαζί. Μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι ὅσοι διαχρονικὰ ἐπίστευσαν στὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα πολιτογραφήθηκαν ὡς μέλη της. Οἱ ἐξ αὐτῶν κεκοιμημένοι ἀποτελοῦν τὸ οὐράνιο τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας, τὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ζῶντες τὸ ἐπίγειο τμῆμα, τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία. Οὔτε οἱ ἐπίσκοποι οὔτε οἱ σύνοδοι εἶναι ἀλάθητοι. Ἡ Ἐκκλησία ὡς σύνολο κλήρου καὶ λαοῦ εἶναι ἀλάθητη, γιατὶ ἀλάθητη εἶναι ἡ κεφαλή της, ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοαλήθεια, καὶ ἀλάθητο εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ ψυχὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τὴν καθοδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν», «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Ἑπομένως ἀλάθητη εἶναι ἡ κοινὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ πάντες οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ λαϊκοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο μόνον λογίζεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἀλάθητο. Αὐτὸ ἔγραψαν τὸ 1848 οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς ἀπαντώντας στὸν πάπα Πίο Θ´: «Παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν πατέρων αὐτοῦ». Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπέρριψε τὸ παπικὸ δόγμα τῆς Α´ Βατικάνειας Συνόδου (1870), ποὺ ἐδογμάτισε ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἡ ἀλάθητη κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν μεγάλη αἵρεση γιὰ τὸ ἀλάθητο τοῦ πάπα, καὶ θὰ ἀπορρίπτει ὅποιον πατριάρχη, ἐπίσκοπο, σύνοδο ἐμφανίζεται ὡς ἀλάθητος. Ὕψιστη αὐθεντία εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία· οὔτε οἱ ἐπίσκοποι μόνοι, μολονότι κατέχουν διακεκριμένη θέση στὴν Ἐκκλησία, οὔτε ὁ κλῆρος γενικῶς, ἂν καὶ εἶναι ἐκλεκτὸ μέρος τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε οἱ λαϊκοὶ μόνοι· ὅλοι οἱ ἀνωτέρω εἶναι τμήματα μόνον τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ὁλόκληρο τὸ σῶμα. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ καθένα ἀπὸ τὰ τμήματα αὐτὰ μόνο του δὲν θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἐγγύηση γιὰ τὴν ἀλήθεια. Τὴν ἀλήθεια τὴν ἐγγυῶνται ἡ κεφαλή της, ὁ Χριστός, καὶ ἡ ψυχή της, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ ἐνεργοῦν ὄχι μόνον διὰ τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ δι᾽ ἄλλων μελῶν τοῦ σώματος, ποὺ ἐκφράζουν καὶ ὅταν ἐκφράζουν τὴν διαχρονικὴ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Συναφῶς ὁ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας παρατηρεῖ ὅτι, ὅταν τὴν αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ τὴν δέχθηκαν δύο πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Σέργιος καὶ ὁ διάδοχός του Παῦλος, ἀκόμη καὶ ὁ Ρώμης Ὀνώριος, καὶ φαινόταν ὅτι ἡ ὅλη Ἐκκλησία εἶχε κατακλυσθῆ ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ, τότε «μόνοι δύο μοναχοὶ ἀντέστησαν κατ᾽ αὐτῆς, ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ ὁ Σωφρόνιος, ὁ μετ᾽ ὀλίγον εἰς πατριάρχην Ἱεροσολύμων ἀναδειχθείς, περὶ οὓς ἐπισυνήχθησαν καὶ πᾶσα ἡ τὸ γνήσιον φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας διαφυλάττουσα μερὶς τοῦ ποιμνίου». Διὰ τοῦτο «ἄγεται κανεὶς εἰς τὸ συμπέρασμα, ὅτι τὸ Πνεῦμα οὐ μόνον διὰ τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ λοιποῦ χριστιανικοῦ πληρώματος λαλεῖ». Τὰ παραδείγματα μποροῦν νὰ πολλαπλασιασθοῦν, θὰ ἐπιμείνουμε μόνον σὲ δύο ἐνδεικτικά.
Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του ὑπάρχουν ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη. Ὅσοι εἶναι μὲ τὴν ἀλήθεια εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅσοι εἶναι μὲ τὴν αἵρεση εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Τὸ ἐκφράζει αὐτὸ ἄριστα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀκολουθώντας τὴν προηγούμενη Πατερικὴ Παράδοση, ἰδιαίτερα τὸν Ἅγιο Μάξιμο, τὸν ἐπαξίως καὶ ἁρμοζόντως ὀνομασθέντα Ὁμολογητή. Ἀμφότεροι εἶχαν ἀποτειχισθῆ, εἶχαν διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς τους, ὁ Ἅγιος Μάξιμος μὲ τοὺς Μονοθελῆτες καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μὲ τοὺς Βαρλααμίτες. Ὁ Μονοθελήτης Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως συμβουλεύει τὸν Ἅγιο Μάξιμο νὰ ἀκολουθήσει τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τότε συνολικὰ μὲ τὰ πέντε πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων, εἶχε ταχθῆ ὑπὲρ τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ. Τοῦ εἶπε ὅτι πρέπει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ εἶναι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, διαφορετικὰ ἀκολουθώντας τὸν δικό του ἐκτὸς Ἐκκλησίας ξένο δρόμο θὰ ὑποστεῖ τὶς συνέπειες. Χειρότερη ἡ κατάσταση ἀπὸ ὅτι στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, διότι ὅλες οἱ τότε αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες ἦσαν στὴν αἵρεση. Ὁλομόναχος ὁ Ἅγιος Μάξιμος στὴν Ἀποτείχιση. Τί τοὺς ἀπάντησε δίνοντας καὶ σὲ μᾶς παράδειγμα καὶ ἐπιχειρήματα; Ἡ Ἐκκλησία τοὺς εἶπε δὲν βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ αἵρεση, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ὀρθὴ καὶ σωτήριος ὁμολογία τῆς Πίστεως, καὶ ὅτι οἱ σύνοδοι κρίνονται ὡς ἀληθεῖς ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῶν δογμάτων».
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: https://emmadimitris.blogspot.com/2024/12/blog-post_49.html
-------------------------------------------------------------------
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ-ΦΩΤΟ: https://www.dogma.gr/diafora/iero-vima-ti-einai-pos-kai-giati/16846/