Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

Δος μοι τούτον τον ξένον-Dos moi touton ton ksenon (ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ· )

ΣΧΟΛΙΟ: Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος λέγει πως το Άγιον Πνεύμα εργάζεται ένα έργο διπλό, πρώτο την φανέρωση του Ιησού Χριστού ως Θεού (Θεανθρώπου) και δεύτερο τη φανέρωση των πονηροτάτων έργων των Εβραίων (δηλαδή ό,τι λέγει ο στίχος: ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ!), Πράγματι αδελφοί, μέρα και νύχτα οι υιοί του σκότους εργάζονται ποικίλες θεωρίες (π.χ. κοινωνικό φύλο, δωρεά οργάνων και ιστών, οικουμενισμός, ενώσεις αθέων, φεμινισμούς και τα όμοια) ώστε ο γλυκύτατος Ιησούς να είναι ο ξένος εν τω κόσμω Του... [Η μεγαλύτερη  δε ντροπή των Ελλήνων είναι το ότι στην Εκπαίδευση των νέων μας ο Ιησούς Χριστός δεν έχει θέση! Η Χημεία, η Φυσική και τα όμοια είναι οι νέες θεότητες... Κρίμα!]
Δ.Β.Ε

                                        




Ψάλλει ο δρ Γιώργος Κωνσταντίνου Απόσπασμα από τον λόγο του αγίου Επιφανίου, αρχιεπισκόπου Κύπρου (4ος -- 5ος αι.) Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, επισκέφθηκε τον Πιλάτο και εζήτησε τό πανακήρατο Σώμα του Χριστού, που ακόμη ήταν επάνω στο Σταυρό, για να το ενταφιάσει. Ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου, παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική διήγηση, συνθέτει μιά υπέροχη ομιλία, όπου εμφανίζει τόν Ιωσήφ να λέγει προς τον Πιλάτο: "δός μοι τούτον τόν Ξένον". (Πηγή mkka.blogspot.com/2008/04/blog-post_26.html) Ο ύμνος αυτός διαβάζεται ή ακούγεται στις εκκλησίες τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ μετά την περιφορά του επιταφίου. Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας, καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ, ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα· Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι, καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα, ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω. Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα, ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος. (Πηγή http://users.otenet.gr/~gmcr/bible/Ep...)