Πατριάρχης Βαρθολομαῖος: «Οἱ κανόνες, τά τείχη τοῦ αἴσχους, τά ὁποῖα πρέπει νά γκρεμίσουμε»
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης
Ὁ θεῖος Νικόδημος στά προλεγόμενα τοῦ Πηδαλίου ἀναφέρει σχετικά μέ τούς Ἱερούς Κανόνες ὅτι «Καθώς ἡ παντουργική ἁγία Τριάς τόν πρῶτον καί ὑλικόν κόσμον δημιουργήσασα μέ διαφόρους φυσικούς Κανόνας τῶν στοιχείων αὐτόν συνηρμάσατο, ἐξ ὧν ἡ τάξις, καί ἐκ τῆς τάξεως ἡ συνοχή τοῦ παντός διασώζεται, καί γίνεται, καθώς εἶπεν ὁ Ὀρφεύς, ὅλη ἡ κτίσις μία μουσική συμφωνία, ἐκ διαφόρων Κανόνων, ὥσπερ ἔκ τινων πολυειδῶν καί πολυμμιγῶν φθόγγων ἀνακρουομένη. Τοιουτοτρόπως ἡ αὐτή Τριάς, καί τόν δεύτερον τοῦτον καί νοητόν κόσμον τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας κατασκευάσασα, μέ τούς ἱερούς τούτους καί θείους Κανόνας συνέδησεν αὐτόν καί συνέπηξεν. Ἐξ ὧν ἡ τῶν Πατριαρχῶν ἀποτίκτεται εὐταξία, ἡ τῶν Ἀρχιερέων ἁρμονία, ἡ τῶν Ἱερέων κοσμιότης, τῶν διακόνων ἡ σεμνοπρέπεια, τῶν Κληρικῶν ἡ σεβασμιότης, τῶν Μοναχῶν ἡ εὐρυθμία, τῶν Πνευματικῶν πατέρων ἡ πρός διόρθωσιν ἀπαιτουμένη γνῶσις, τῶν βασιλέων ἡ παρά πάντων ὀφειλομένη τιμή, καί πάντων ἁπλῶς τῶν χριστιανῶν,ἡ πρέπουσα χριστιανική διαγωγή καί κατάστασις, καί καθολικῶς εἰπεῖν, ἐκ τῶν ἱερῶν τούτων Κανόνων, ἡ κάτω ἐκκλησιαστική ἱεραρχία γίνεται μίμημα καί ἐσφράγισμα τῆς οὐρανίου ἱεραρχίας. Καί αἱ ὁμοῦ ἱεραρχίαι ἀποκαθιστῶνται μία, ἕν μέλος ἀνακρουομένη ἐναρμόνιόν τε καί πάγχορδον. Ἔκβαλε τούς κανόνας τῶν στοιχείων ἀπό τήν ὑλικήν κτίσιν, καί παρευθύς λύεται ἡ τάξις, λυμένης τῆς τάξεως, ὅλον τό πᾶν ἀφανίζεται. Ἔκβαλε καί τούς ἱερούς τούτους κανόνας ἀπό τήν ἐκκλησίαν, καί παρευθύς ἐπεισέρχεται ἡ ἀταξία, καί ἐκ τῆς ἀταξίας ἅπασα ἡ ἱερά αὐτῆς διακόσμησις ἀφανίζεται».
Μάλιστα στό βιβλίο τοῦ Πηδαλίου, ἀπεικονίζεται ἡ καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὡς «Ἡ Ναῦς», ὅπου δοκοί καί σανίδες, τά τῆς πίστεως δόγματα καί αἱ παραδόσεις ἐστίν. Ἐπιβάται, ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Θάλασσα, ὁ παρών βίος. Ἄνεμοι, οἱ κατ’ αὐτῆς πειρασμοί, Πηδάλιον δέ αὐτῆς, δι’ οὗ πρός τόν οὐράνιον λιμένα ἰθύνεται, ἡ Βίβλος τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐστίν.
Εἰς ἀταξίαν ἡ Ναῦς τῆς καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας
Σέ αὐτήν τήν ἀταξία ἔχει περιέλθει καί ἡ Ναῦς τῆς καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας στίς ἡμέρες μας, καθώς οἱ δοκοί καί οἱ σανίδες της ἔχουν ἀποσπασθῆ, μέ ἀποτέλεσμα νά “μπάζουν” νερά στό πλοῖο, διότι ἔχουν ἀμφισβητηθῆ τά τῆς πίστεως δόγματα καί οἱ παραδόσεις τῶν Πατέρων ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Ἔτσι, ἔχει χαθῆ ἡ ἁρμονία καί τάξις πού πρέπει νά χαρακτηρίζη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀποτέλεσμα «ἐκ τῆς ἀταξίας ἅπασα ἡ ἱερά αὐτῆς διακόσμησις νά ἔχη ἀφανισθῆ». Καί ἱερά διακόσμηση τῆς Ἐκκλησίας νοεῖται ὡς ἡ ἑνότητά της. Δηλαδή, ἡ ἑνότητα στήν πίστη, ἡ ἑνότητα στήν λατρεία καί ἡ ἑνότητα στήν διοίκηση, ἡ ὁποία θά πρέπη νά συνέχη μεταξύ τους ὅλες τίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στίς ἡμέρες μας ἔχει γίνει τό ζητούμενο, ἐπειδή, ἐνῶ θά ἔπρεπε οἱ τρεῖς αὐτές ἐκφάνσεις τῆς ἑνότητας νά ὑφίστανται ἀλληλοεξαρτώμενες, ἀδιάσπαστες καί σέ ἁρμονία μεταξύ τους, ἔχουν διασπασθῆ καί ἔχει διασαλεφθῆ ἡ τάξις τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἐπακόλουθο νά ἔχουν ἐκδηλωθῆ διεκδικήσεις πρωτοκαθεδριῶν μεταξύ τῶν Προκαθημένων καί ὁ ἀνταγωνισμός τῶν φιλοδοξιῶν νά ἔχη προκαλέσει τήν διαίρεση στήν καθ’ ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὑπαιτιότητι τοῦ Φαναρίου καί τοῦ Προκαθημένου του.
Τό ὅτι οἱ ἱεροί Κανόνες ἀμφισβητοῦνται, ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό γεγονός πώς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας, σάν Ἀρχιμανδρίτης, στήν διδακτορική διατριβή του εἶχε γράψει ὅτι, μερικοί Κανόνες πού ἔχουν περιπέσει σέ ἀχρησία καί κάποιοι πού δέν ἔχουν περιπέσει σέ ἀχρησία, ὅπως ὁ Κανόνας γιά τίς συμπροσευχές, πρέπει νά ἀλλάξουν. Καί σέ γραπτή δήλωσή του ἔχει ἀναφέρει ὅτι οἱ Κανόνες εἶναι τά τείχη τοῦ αἴσχους, τά ὁποῖα πρέπει νά γκρεμίσουμε. Ἔτσι, κάνοντας πράξη τίς δηλώσεις αὐτές, ἔχει ὁδηγηθῆ σέ ἀταξία ἡ ναῦς τοῦ Χριστοῦ, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ὁ ἅγιος Νικόδημος. Καί ἐπειδή ἡ ἀταξία ἔχει διογκωθῆ σήμερα καί ὄχι μόνον ἀμφισβητοῦνται οἱ ἱεροί Κανόνες καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά βρισκόμασθε καί ἕνα βῆμα πρίν ἀπό τήν ἕνωση μέ τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ.
Ἠρνήθησαν νά κατονομάσουν τήν πέτραν τοῦ σκανδάλου
Τό τελευταῖο διάστημα ἔχουν πραγματοποιηθῆ πολύ ἐνδιαφέροντα Διεθνῆ Συνέδρια καί Ἡμερίδες, ὅπου, μέ ἀφορμή τά 1700 χρόνια ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, παρουσιάσθηκαν εἰσηγήσεις ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ἀναφερόμενες στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί στά θεολογικά ζητήματα πού τέθηκαν σέ αὐτή, σέ ἀναφορά τόσο μέ τό παρελθόν, ὅσο καί μέ τό παρόν, ἐνῶ ἄλλες εἶχαν ὡς ἀντικείμενο τίς ἐπιπτώσεις πού θά προέλθουν σέ τυχόν ἀμφισβήτηση τοῦ Πασχαλίου Κανόνα.
Παρατήρησή μας εἶναι ὅτι, ἄν καί οἱ εἰσηγήσεις ἦταν πολύ σπουδαῖες καί παρουσίασαν ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα καί προσεγγίσεις, ὅμως ἀρνήθηκαν νά κατ’ ὀνομάσουν τήν πέτρα τοῦ σκανδάλου. Δέν καταγγέλθηκε τό μέγεθος τῆς κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπειλῆς. Δέν καταγγέλθηκε ἡ ἀντορθόδοξη καί παπιστική συμπεριφορά τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀφοῦ αὐτός εἶναι πού θά προκαλέση τήν ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου Κανόνα, αὐτός εἶναι πού ἀλλοιώνει τά δόγματα καί τίς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτός εἶναι ἡ πηγή τῆς ἀταξίας καί μηδενισμοῦ. Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ κίνδυνος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας λόγῳ τοῦ Φαναρίου σήμερα ἔχει καταστῆ ἀπειλητικώτερος, διότι οἱ προκλητικές ἀντορθόδοξες ἐνέργειές του, ἀντιμετωπίζονται ἐν σιγῇ τόσο ἀπό τήν ὁλότητα τῶν ἑλληνόφωνων ἐπισκόπων, ὅσο καί ἀπό τήν πλειοψηφία τοῦ θεολογικοῦ κόσμου.
Ἡ σύγχρονη ὀρθόδοξος θεολογία, γιά νά καταδείξη ὅτι ἀποτελεῖ πραγματικά ὀργανική συνέχεια τῆς Πατερικῆς καί τῆς Παλαμικῆς θεολογίας, ὀφείλει, εἰδικά σήμερα, νά ὑψώση τήν φωνή της καί νά δώση ἀποστομωτική ἀπάντηση στίς αἱρετικές κενοτομίες τοῦ Πατριάρχου, πού κηρύσσουν τήν ἕνωση μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς τῆς Δύσης καί ὑπονομεύονται ἔτσι τά δόγματα τῆς Πίστεως.
Ἐπίσης, καλοῦνται σήμερα οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τόν Ἅγιον Ὄρος, καί ὁ θεολογικός κόσμος τῆς Χώρας νά ἀπαντήσουν στά καίρια ἐρωτήματα. Τί μέλλει γενέσθαι, ἐάν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος προχωρήση στήν ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου Κανόνος καί στόν καθορισμό σταθερῆς ἡμερομηνίας γιά τόν συνεορτασμό τοῦ Πάσχα μέ τούς Λατίνους; Ἐάν θέση θέμα ἕνωσης τῆς παπικῆς ἐκκλησίας μέ τήν Ὀρθόδοξη, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά προγνωρίζει ποιά θά εἶναι ἡ θέση τους; Δέν θά πρέπη ἐκ τῶν προτέρων νά ἐνημερωθῆ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, νά γνωρίζη, ἀφενός ποία θά εἶναι ἡ στάση τους καί ἀφετέρου πῶς θά ἀντιμετωπισθοῦν τά ζητήματα αὐτά; Καί ἐάν σήμερα σιωποῦν, πότε θά μιλήσουν, ὅταν θά ἔχουμε εἰλημμένη ἀπόφαση; Ἡ σιωπή δέν εἶναι μία ἔμμεση νομιμοποίηση τῆς ἀνωμαλίας; Δέν θά πρέπη νά ὁρισθοῦν ἀμυντικοί σχεδιασμοί; Τήν στιγμή μάλιστα, κατά τήν ὁποία τά ἐκκλησιαστικά αὐτά ζητήματα ἔχουν τήν ἀφετηρία τους στίς πολιτικές ἐξελίξεις στήν Ε.Ε. καί στίς προσπάθειες γιά τήν ὁλοκλήρωσή της, τήν ὁμοσπονδιοποίηση δηλαδή τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν.
Ἐξωμόται τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, προδόται τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους
Εἶναι γεγονός ὅτι ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Φωτίου, τοῦ πρώτου κορυφαίου πολεμίου τοῦ filioque, μέχρι τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐπί ἕξι περίπου δηλαδή αἰῶνες, παρουσιάσθηκαν στό Ὀρθόδοξο βυζαντινό κόσμο ὁλόκληρη στρατιά ὀρθοδόξων θεολόγων, οἱ ὁποῖοι καταπολέμησαν τήν παπική αἵρεση τοῦ filioque. Κάτι παρ’ ὅμοιο τρόπο, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα μέχρι σήμερα, δέν θά ἔπρεπε νά εἶχαν ἐμφανισθῆ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι θά ἐργάζονταν πρός αὐτήν τήν κατεύθυνση; Ὅμως, ἐάν ἐξαιρέσουμε τούς μακαριστούς Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, Σπυρίδωνα Μπιλάλη, Γεώργιο Καψάνη καί τούς μακαριστούς Καθηγητάς Ἰωάννη Καρμίρη καὶ Κ. Μουρατίδη εἰδικά σήμερα παρατηρεῖται σιωπή καί ἀδιαφορία στό νά στηλιτευθῆ ἡ αἵρεση.
Οἱ ἀντιρρητικοί Βυζαντινοί συγγραφεῖς καταπολέμησαν τήν αἵρεση τοῦ filioque στό πρόσωπο τῶν Λατίνων καί τῶν Λατινοφρόνων, τούς ὁποίους ἔλεγξαν ἐνώπιον τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ ὡς αἱρετικούς καί ἀποστάτες τῆς Πίστεως. Ὥστε στήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ὁ λαός αὐτός νά ἔχη κριτήρια καί νά συνταχθῆ στήν πλειοψηφία του στό πλευρό τῶν ἀνθενωτικῶν καί ὄχι στό πλευρό τῶν Λατινοφρόνων. Διότι γνώριζαν ὅτι πρόκειται γιά ἐξωμότες τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως, προδότες τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους καί σκοπό εἶχαν τόν ἐκλατινισμό τῶν Ὀρθοδόξων.
Κατά ἀνάλογο τρόπο δέν ἐργάζονται καί οἱ σύγχρονοι Λατινόφρονες τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι διασαλεύουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλοιώνουν τά τῆς πίστεως δόγματα καί τίς παραδόσεις, χαρακτηρίζουν ἀσήμαντες ἤ καί ἀνύπαρκτες τίς δογματικές διαφορές τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσης. Ἔτσι, ὅπως στήν ἐποχή τῆς πτώσεως τῆς Πόλης γιά τούς ἐξωμότες τῆς Πίστεως ὁ ἀφελληνισμός ἦταν μία ἀπό τίς βασικότερες ἐπιδιώξεις τῶν Λατινοφρόνων, κάτι ἀνάλογο παρατηρεῖται καί σήμερα. Ὅταν δηλαδή ὁ Πατριάρχης δηλώνει ὅτι «Δυστυχῶς οἱ δύο λαοί (Ἕλληνες καί Τοῦρκοι) διέκοψαν τήν ὑπέροχη συμβίωση τῶν 400 χρόνων, ὅταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι, τό 1821 καί δημιούργησαν τίς γνωστές προστριβές…» καί μάλιστα χωρίς ποτέ νά διαψευσθῆ, τόσο ἀπό τόν ἴδιον, ὅσο καί ἀπό τό Πατριαρχεῖο.
Εἶναι ἀδιανόητη ἡ προσπάθεια τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τοῦ Προκαθημένου του νά ὁδηγήση τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σέ ἕνωση μέ τήν αἵρεση. Διότι πρόκειται γιά ἐμπαιγμό τοῦ ζῶντος Τριαδικοῦ Θεοῦ. Οἱ Πατέρες ἐπί τόσους αἰῶνες ὁμόφωνα ἀποκηρύσσουν ὡς αἵρεση τίς καινοτομίες, τίς ὁποῖες ἔχει εἰσαγάγει ἡ παπική ἐκκλησία.
Ἔτσι καί σήμερα οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, πού δέν ἔχουν προσβληθῆ ἀπό τήν ἐπιδημική νόσο τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουν νά καταγγείλουν τήν ἀπόπειρα τοῦ Φαναρίου γιά τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, νά καταγγείλουν δημόσια καί μέ στεντόρια τήν φωνή τόσο τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὅσο καί τό Φανάρι ὡς ἐπικίνδυνους γιά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὡς ἐξωμότες τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, προδότες τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους.
